Συνήθως όταν πηγαίνω σε μία προβολή, μου αρέσει να παρατηρώ το ύφος του κοινού για να μπορέσω να δώσω νόημα στις αντιδράσεις του για την ταινία, αλλά αυτή τη φορά δε πρόλαβα να το κάνω διότι έφτασα αργοπορημένος. Χωρίς να 'χω μια ξεκάθαρη εικόνα των ανθρώπων που με περιτριγύριζαν, αισθανόμουν μία απερίγραπτη συγκίνηση καθώς οι περισσότεροι δε μπορούσαν να κρατήσουν τα δάκρυά τους. Όταν άναψαν τα φώτα, διαπίστωσα πως το μεγαλύτερο μέρος του κοινού αποτελούταν από ανθρώπους που ήταν κοντά στα 70. Τα κόκκινα μάτια τους από το κλάμα συνοδευόντουσαν με ένα χαμόγελο χαρμολύπης καθώς αναβίωσαν τον θρίαμβο της ΑΕΚ. Κι αν αυτό το γεγονός άγγιξε εμένα που ούτε το έζησα αλλά ούτε οπαδός της είμαι, συγκινήθηκα στην ιδέα των συναισθημάτων που ξεχείλιζαν απ' αυτούς τους ανθρώπους, κι αυτός ήταν ένας από τους λόγους που λάτρεψα τη συγκεκριμένη ταινία.
Ο Τάσος Μπουλμέτης ξεφεύγει από το γλυκανάλατο ύφος της Πολίτικης Κουζίνας και του Νοτιά και με μεγάλη ευαισθησία πάντρεψε μια ταινία με ένα ντοκιμαντέρ. Με πολύ έξυπνο τρόπο έδεσε τους ηθοποιούς με τους πραγματικούς πρωταγωνιστές εκείνης της ονειρικής βραδιάς. Εκεί λοιπόν που παρακολουθείς τις εξαιρετικές ερμηνείες διαφόρων ηθοποιών που είναι γνωστοί για τα κιτρινόμαυρα αισθήματα τους (ευχάριστη έκπληξη η ερμηνεία του πολυαγαπημένου Γιώργου Μητσικώστα) αμέσως εμφανίζονται οι παίκτες της ΑΕΚ όσο και της Σλάβια Πράγας, οι οποίοι εξιστορούν με δυναμισμό, χιούμορ και συγκίνηση την πορεία και τον τελικό των ομάδων τους.
Ποια στοιχεία λοιπόν μ' έκαναν να λατρέψω στη συγκεκριμένη ταινία; Πρώτα απ' όλα το παίξιμο των ηθοποιών ήταν εξαιρετικό. Είναι από τις λίγες φορές που απόλαυσα ερμηνείες με όρεξη και καλή διάθεση. Στη συνέχεια μου άρεσε πολύ ο τρόπος που παρουσιάστηκαν η καταστροφή της Σμύρνης (η αθλητική περιγραφή των γεγονότων ήταν πρωτότυπη και συγκλονιστική) κι η πρώτη φυγή των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης. Συγκινήθηκα πολύ με τα λόγια του Καφετζόπουλου καθώς εξηγούσε τους λόγους για τους οποίους έπρεπε να δημιουργηθεί ένας νέος σύλλογος στην Αθήνα. Απώτερος σκοπός του δεν ήταν ούτε οι κούπες ούτε οι νίκες αλλά η διαφύλαξη της μνήμης και της ιστορίας. Επίσης βρήκα πολύ έξυπνο το δέσιμο της αναμέτρησης λεπτό προς λεπτό με την μυθοπλασία. Τέλος είναι η φωνή του Βασίλη Γεωργίου που καταφέρνει πενήντα χρόνια μετά να γεμίζει τους θεατές με συναισθήματα αγωνίας κατά τη διάρκεια του αγώνα κι ανεξέλεγκτης χαράς όταν η ΑΕΚ στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης.
Επίσης είναι ενδιαφέρον η παρουσίαση της τότε κατάστασης που επικρατούσε στην Ελλάδα. Ενδιαφέρουσα η σκηνή στο προποτζίδικο με τον χαφιέ που μπήκε για να κόψει κίνηση. Το χτύπημα του δαχτυλιδιού του στο τζάμι της πόρτας θύμισε σε έναν από τους θαμώνες το πογκρόμ της Κωνσταντινούπολης ενώ σε έναν άλλον έγινε αφορμή ξεσπάσματος καθώς τον γιο του τον είχε φυλακισμένο η χούντα.
Η ταινία δε χαρίζεται στο καθεστώς της 21ης Απριλίου. Αντιθέτως προσπαθεί να εξηγήσει πως η λαοθάλασσα στο Καλλιμάρμαρο ήταν μια πρώτη αντίδραση απέναντι στους χουντικούς. Είναι όμως λίγο άδικο να κατηγορείται για ουδετερότητα. Εξάλλου κεντρικό της θέμα ήταν ένα αθλητικό γεγονός το οποίο τύγχανε να έχει πολιτική χροιά.
Από τους ηθοποιούς ξεχώρισα τη βουβή ερμηνεία του Στέλιου Μάινας, ο οποίος αναζητεί τον χαμένο του αδελφό. Ήταν εκπληκτικό το βλέμμα του και τρυφερός ο τρόπος που κρατούσε μία παιδική φωτογραφία.
Το "1968" είναι μία ταινία μνήμης, της φανερής και της κρυφής. Ενός πολύτιμου φορτίου που κουβαλάει ο καθένας μας. Ο σύνδεσμος με το παρελθόν μας που αυτομάτως μετατρέπεται σε φως για να μας δείχνει το δρόμο που οφείλουμε να διαβούμε.
Το "1968" δεν απευθύνεται μόνο σε αεκτζήδες αλλά σε όλους τους φιλάθλους κι ως Ολυμπιακός την συνιστώ ανεπιφύλακτα. Είναι σίγουρα μία από τις καλύτερες ταινίες τις χρονιάς.
Βαθμολογία: 8/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου